Rozdział 30

                                                                *Oczami Olivii*

Spędziliśmy w tym miejscu jeszcze parę dobrych godzin, śmiejąc się i wygłupiając. W tym właśnie momencie próbowałam uciekać przed Niallem, który mimo że jest już po zachodzie słońca chciał mnie wrzucić do wody.  

- Nie uciekniesz mi! - krzyknął.

Ile miałam sił w nogach pobiegłam jak najdalej i znalazłam się w lesie. Ale jak ja się stąd wydostanę? Wszędzie te same drzewa i pełno ścieżek. Przecież muszę znaleźć drogę do domu!

Zaznaczyłam miejsce gdzie stoję krzyżykiem i poszłam pierwszą lepszą drogę. Szłam i szłam gdy znalazłam się obok tego krzyżyka! Chodziłam w kółko? Wzięłam drugą dróżkę, może ta będzie dobra? Znów szłam i szłam, i znów znalazłam się obok tego krzyżyka! I co ja teraz zrobię? Postanowiłam, że zostanę na miejscu i poczekam aż Niall mnie znajdzie, w końcu biegł za mną.

- Niall! - zaczęłam krzyczeć jednak nikt nie odpowiadał

- Niall! - ponowiłam moją próbę lecz znów nic się nie działo.

Usiadłam poddana na ziemi i oparłam się o pień drzewa. Powoli zaczęło się ściemniać i było słychać różne odgłosy zwierząt. Zaczęłam się bać, jednak nie podniosłam się z miejsca.

- Niall! - spróbowałam znów, lecz tak jak za pierwszym razem nikt nie odpowiedział.

Gdzie on jest?! Przecież biegł za mną. Nie mógł tak po prostu się zgubić. Mówił mi, że zna to miejsce jak swój własny dom. 

- Olivia? - usłyszałam głos Nialla.

- Niall? - krzyknęłam. 

Za parę sekund wyłonił się za drzew Niall i gdy tylko mnie zobaczył odetchną głęboko tak jak i ja.

- Nie rób tego już nigdy więcej! - podbiegł i jak najmocniej mnie przytulił. - Wiesz jak się bałem?

- Chodź idziemy do domu, ciemno już jest – powiedział i pociągnął mnie za nadgarstek.

Szliśmy w ciszy, każdy był w swoich myślach. Ja myślałam co by się stało, gdyby mnie nie znalazł. Może sama odnalazłabym drogę do domu? No ale na szczęście nic się nie stało. Teraz już nigdy więcej nie pójdę sama do lasu. Już druga taka przygoda w moim życiu. Najpierw ci chłopcy a teraz to.

- Jesteśmy! - krzyknął Niall wchodząc przez drzwi do domu.

- O to dobrze! - wyjrzała za drzwi z kuchni Marie. - Za parę minut będzie kolacja. 

- Pomogę ci – uśmiechnęłam się serdecznie i weszłam do kuchni. 

Kuchnia była bardzo wielka. Obok wielkiego, białego okna stała srebrna lodówka a obok niej brązowe szafki i blaty. Cała kuchnia była koloru brązowego, a ściany były koloru jasnego beżu. 

- W czym ci pomóc? - spytałam.

- Możesz pokroić ogórki i pomidory. - odpowiedziała.

Wzięłam się więc za pracę. Zaczęłam kroić ogórki a następnie pomidory. Gdy skończyłam wrzuciłam to do miski gdzie była już pokrajana papryka. 

- No to już prawie wszystko. Z resztą dam sobie radę – powiedziała Marie.

Wyszłam więc z kuchni i skierowałam się do mojego pokoju. Zamknęłam za sobą drzwi a następnie położyłam się na łóżku. Nagle usłyszałam głos dochodzący z mojej komórki. Na wyświetlaczu widniał Harry, więc bez zastanowienie odebrałam.

- Hej – powiedziałam.

- Hej kochanie. Jak tam w Irlandii? - spytał.

- Fajnie! Irlandia to naprawdę piękne miejsce. 

- Coś ciekawego się dzisiaj stało? - spytał. Czyżby Niall mu powiedział, że zgubiłam się w lesie?

- Raczej nie, no oprócz tego, że zaczynam przypominać sobie moje dzieciństwo!

- To świetnie! - powiedział z radością – Może mi coś opowiesz?

-Jak wrócę do Londynu. Ok?

- Jasne, a wiesz, że fanki wiedzą, że jesteś Nialla siostrą? - spytał.
- Tak, wiem. A skąd ty to wiesz? - spytałam.
- W internecie już pisze i przed chwilą byłaś w wiadomościach.
- Będę musiała przygotować się do sławy – zaśmiałam się.
- I tak już jesteś sławna – powiedział tajemniczo.
- Jak to?
- Przecież tańczysz! - zaśmiał się.
- Z kim rozmawiasz? - usłyszałam głos Louisa.
- Z Olivią – odpowiedział Harry.
- Pozdrów ją ode mnie – krzyknął Liam, a później to samo krzyknął Zayn i Lou.
- Masz pozdrowienia od chłopaków – zaśmiał się Harry.
- Słyszałam. Też ich pozdrów.
- Ok, ja już muszę kończyć chłopaki nie dają mi spokoju. Pa kochanie.

- Pa misiu. Tęsknię – odpowiedziałam.

Po skończonej rozmowie odłożyłam mój telefon na szafkę i ruszyłam w stronę jadalni, gdzie już siedziała Marie i Niall. Usidłam naprzeciwko Nialla i wszyscy zaczęliśmy jeść zapiekankę.

- Pyszna zapiekanka – powiedziałam gdy skończyliśmy jeść.

- Dziękuję. - odpowiedziała. - To ja idę pozmywać i nikt mi nie ma pomagać – spojrzała na mnie, na co ja się cicho zaśmiałam. 

Ruszyłam razem z Niallem do naszych pokoi. Niall wszedł do swojego a ja weszłam do swojego. Wyciągnęłam z torby moją piżamę i ruszyłam do łazienki. Wzięłam długą kąpiel, dzięki czemu mój humor był jeszcze lepszy i nie czułam się już tak zmęczona. Umyłam moje włosy z których później splotłam jednego, długiego warkocza. Następnie ubrałam się w krótkie spodenki i jakąś krótką bluzkę. Wyszłam z łazienki i położyłam się na moim wygodnym łóżku. Wzięłam do ręki książkę pt: ''Letnie Akademia Uczuć'' i zaczęłam ją czytać. Mimo, że czytałam ją już z dziesięć razy nadal mi się nie znudziła, jest ona jedną z moich ulubionych książek. Czytałam ją z dwie godziny, aż usłyszałam, że ktoś wchodzi do mojego pokoju i usiada obok mnie za łóżku. Spojrzałam na tego ''kogoś'' którym okazał się być Niall.

- Oglądamy film? - spytał z tym swoim uśmiechem.

- Jasne – odpowiedziałam i odłożyłam moją książkę obok telefonu.

- A to co? - wskazał palcem na moją rękę gdzie znajdowały się moje ''rany''. 

Jaka ja jestem głupia!

W ogóle o nich zapomniałam! I co teraz? Co ja teraz zrobię? Niall będzie na pewno chciał wyjaśnień a ja jak głupia nic nie odpowiem. Dlaczego nie ubrałam długiej piżamy? No dobra, może nie musiała być długa, ale mogłam przynajmniej założyć bandamkę! Ale ja jak to ja, zawsze muszę o czymś ważnym zapomnieć. A w tym momencie tym czymś ważnym było zamaskowanie mojej rany.

                                                                   * Oczami Nialla*

- A to co? - wskazałem placem na jej rękę, gdzie, znajdowały się ślady po samookaleczeniu się.

W mojej głowie chodziło tylko jedno pytanie: Dlaczego ona to zrobiła? Czy jest to przeze mnie, Harrego, chłopaków a może przez nas wszystkich? Dlaczego ona to zrobiła? Przecież, wszystko dobrze się układa. A może ona coś ukrywa? Może jednak te papierosy co znaleźliśmy w jej pokoju są od niej? Już sam nie wiem co mam robić. Siedzieliśmy oboje w ciszy. Ona nie chciała nic powiedzieć, a ja nie chciałem pogorszyć sytuacji i cały czas czekałem na to, że w końcu się odezwie i odpowie, że to pierwszy i ostatni raz. Boję się o nią i nie chcę aby jej się cokolwiek stało. Kocham ją jak najmocniej, ona jest jeną z najważniejszych osób w moim życiu. Jest moja siostrą, którą tak bardzo kocham! Czekałem i czekałem jednak z jej ust nie wydobył się ani jedne dźwięk, a jej głowa była spuszczona. 

- Dlaczego to zrobiłaś? - spytałem cicho chwytając powoli jej dłoń gdzie na nadgarstku znajdowały się ''rany''.

Siedziałem spokojnie, trzymając jej dłoń. Miałem nadzieję, że mi odpowie, jednak z każdą chwilą ta nadzieja gasła coraz bardziej.

- Nie wiem - usłyszałem jej cichutki głos.

Chwyciłem jej podbródek do góry, tak, że teraz patrzała mi prosto w oczy. Widziałem w nich ból, żal i smutek. Wiem i czuję, że tego żałuje, ale nadal nie wiem, dlaczego to zrobiła.

- Dlaczego? - spytałem łagodnie jeszcze raz.

- Nie wiem, po prostu byłam za słaba i nie dałam sobie rady.
- Ty i słaba? Olivia nie gadaj głupot! Ty jesteś jedną z najsilniejszych osób jakie znam! Dałaś sobie radę z fanami, z tym, że nazwaliśmy cię psychofanką.
- Niall ty mnie jeszcze nie znasz.
- To daj mi cię poznać. Otwórz się przede mną - powiedziałem.

- To nie jest takie łatwe - powiedziała i w jej oczach pojawiły się łzy.

- Jeżeli nie jesteś jeszcze pewna no to ok, rozumiem. Ale pamiętaj na mnie zawsze możesz liczyć – powiedziałem z lekkim uśmiechem.

Chciałem aby się przede mną otworzyła, ale gdy będę nalegać to jeszcze bardziej zamknie się w sobie. 

- Dziękuję – powiedziała i się do mnie przytuliła.

- A mogłabyś mi przynajmniej powiedzieć dlaczego to zrobiłaś? - wskazałem na nadgarstek.

- To było wtedy kiedy Harry pocałował Taylor a wy nazwaliście mnie psychofanką. Po prostu nie panowałam nad sobą i nie miałam już sił. Myślałam, że wszystko co złe się już skończyło i, że będę teraz wreszcie szczęśliwa.
- Proszę nie rób tego więcej - powiedziałem i mocno ją przytuliłem.

- Obiecuję – odpowiedziała. - No to co oglądamy film? - spytała gdy się od siebie oderwaliśmy.

Chytrze zmieniła temat, jak widać, nie chciała mi nic powiedzieć o jej przeszłości. Ale dlaczego? Nie wierzy mi? Jak widać musi na razie wystarczyć to co wiem.

- Jasne - odpowiedziałem i poszedłem do mojego pokoju po płytę.

- Co oglądamy? - spytała już weselej, gdy wszedłem do jej pokoju.

- Może Igrzyska Śmierci? - pokazałem płytę którą trzymałem w ręce.

- Jasne! Uwielbiam ten film! 

- Tak jak ja. 

Włączyłem płytę i oboje zaczęliśmy oglądać film. W połowie filmu poszedłem do kuchni po popcorn, gdzie nikogo nie spotkałem. Jak widać moja matka już śpi. Wróciłem z powrotem z miską popcornu, a tam na łóżku leży śpiąca Olivia. Przykryłem ją kocem, wyłączyłem płytę i poszedłem do mojego pokoju. Przebrałem się w bokserki i położyłem się do łóżka.

Długo nie umiałem usnąć, bo ciągle chodziła mi pogłowie Olivia i to, że nie chciała mi nic o jej przeszłości powiedzieć. W końcu mam tam znajomego i miał mi wszystko mówić. Jak widać, nie mówił mi najważniejszych rzeczy z jej życia. Co ją takiego złego w tym życiu spotkało? Najchętniej chciałbym być wtedy przy niej i pomagać. Ale mnie nie było. Teraz jestem ,jednak ona nie chce się przede mną otworzyć. Myślałem że mi wierzy i, że wszystko o niej wiem, ale dzisiaj się przekonałem, że nie. Muszę jej dać trochę czasu. Może wtedy się wreszcie przede mną otworzy? W końcu zapadłem w ramiona Morfeusza. 

 

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Łocho! Już 30 ^^

Przepraszam, że nie dodałam tego rozdziału w niedzielę, ale oo soboty popołudnia nie miałam internetu. Dopiero teraz mam. 

 

                                                   

NOWY ROZDZIAŁ = 14 KOMENTARZY!